పోనీయ్
పురామానవుడొకడు బొట్టుబొట్టుగా తన దేహాన్నిమన్నులో కలిపి ఆకుపచ్చని కలయి పైకిలేచి తిరిగి ఆ మన్నులోనే బీటలువారి ఎండి కొద్దికొద్దిగా ఇంకిపోనీ
పోనీయ్
సహస్త్ర వృత్తుల శ్రమన్నినాదం బొంగురువోయిన గొంతుకలో ఆరని కీలగా ఎదిగి భగ్గున మండి అక్కడే నిలువెత్తు బూడిదై గాలిలో కలిసిపోనీ
పోనీయ్
దీర్ఘనిద్రలోనూ అవిశ్రాంతమై దిక్కులవిసే రోదనతో బీభత్సగీతికా రాగాలను పాడే అస్థికా మూలాలను అలాగే కొద్దికొద్దిగా చివరకు అణగిపోనీ
పోనీయ్
బతుకు కష్టమై ఇంటికితిరిగిపోతే బిడ్డల ఆకలికి ఏ జవాబు చెప్పలో తెలియక మొకాన గుడ్డనడ్డంపెట్టుకొని ఒక్కడై వెక్కివెక్కి రోదించిన నాయనలాంటి నాయననాయన లాంటి వాళ్ళ దుఃఖాలు గడ్డకట్టి శిలలలో శిలలుగా కలసిపోనీ
పోనీయ్
బతకడం చేతకాక, కూచోని కాలుమీదకాలేసుకొని అధికారం చెలాయించడం చేతకాక, కనీసం దబాయించడమైనా చేతకాక, కష్టాన్ని నమ్ముకుని ఏ పూటకాపూటగా బతికే అలగా జనమంతా ఒక్కొక్కరూ తలలమీద మోయలేనిబరువులతో, మండే నిప్పుల గుండమై, అది ఎటు దహిస్తుందో తెలియక- దారులెంటా, మాటలెంటా, చేసే చేతలెంటా కట్లుతెగి మహా విలయమై నలుమూలలా చెదరిపోనీ
కవితా ఓ కవితా 