సమాధుల తోట

మాటలతో ఏమీ చెప్పజాలని అశక్తతలాగే
వెనుకకు తిరిగి చూసినపుడు రాసిన పద్యాల జాడలవెంట
కాంక్షించినదేదీ పలుకని తిరస్కృతిలా
ఎక్కడో దారితప్పి తనచుట్టూ తాను
తిరిగి తిరిగి వేసారే పాదాల వేదనా తీరం

ఇక్కడ ఏమీ మిగిలిలేదు

చేయి చాచిన ప్రతిసారీ అశక్తత ఒక్కటే ఒక శూన్యపు స్పర్శగ
సదా మస్థిష్క గోళాంతరాలలో
మహా భారమై రేగే అగ్నికణికలు తప్ప

జీవితం వాళ్ళకు ఎంత అల్పం

అల్పమని తెలిసి మరింత ఒదిగి ఒదిగి
భయముతో వేసటతో
ఒక మహా పర్వత సదృశ్యమైన దేన్నో
మూపులపై తప్పించుకోజాలక శృంఖలాబద్ధమయి
మనుషుల అసహాయ విన్యాస కేళీ విలాపం

అనాదిగా వాళ్ళకు తెలిసిందొక్కటే

చావు తప్ప మరొకటింకేదీ
జీవితపు తొక్కిళ్ళ నుండీ విముక్తి నివ్వదని

అరచేతుల మడతలలో బిరుసుబారి కఠినాతికఠినమై
చివరకు అరగడంతప్ప మారని బతుకురాతను
చచ్చేంతదాకా అలా పొడిగించక తప్పదని

“మంచి మంచి వాళ్లకు చావొస్తుంది నాకొచ్చి చావదేమండ్రా”ని
ఊపిరి సలుపని ఆక్రోషంలో తనను తాను దహించుకుంటూ
ఈసురోమని తిరిగి లేస్తూ తప్పించుకోజాలని
అరవై ఏళ్ళ జీవితానికి ముగింపునొక ఆశ్వాసనగా
తలపోసి తలపోసి చావు ఎంత బాధాకరమైనా
తిరిగి చూడని నాయన-

మగ్గపు చప్పుళ్ళ మధ్య నిర్లిప్తత ఒక మత్తుగా మరిగి
నిరంతరమూ ఊళ్ళు పట్టుకుని నాడెలా సంచలించిన ఆయన తండ్రి

బతుకంతా ఆసులో దారమై
ధారవాహికంగా ఎనబై ఏళ్ళపైబడి రెక్కలను సాది
అక్షరాలా అరిగి బొగిలిపోయిన జేజి

భారమై మలిగిపోయే శ్వాస కొసలలో
రగిలిన అనేకపు నిప్పుపూలు

అనామకపు ఖాళీలనడుమ
ఎక్కడో కాలపు పొరల మాటున
ఎదురుచూస్తున్నదేదో తమకు సిద్ధించినట్టుగా
విశ్రాంతిలో పరుండినవాళ్ళను
ఇప్పుడు నేను పేరుపెట్టి పిలువబోను

తెలిసి తెలిసి
ఒక విఫల నిష్ఫల గీతికా చితినై
నిరంతరమూ నన్ను నేను దహించుకోలేను